هوای تازه

است همچو بید بر ایمانِ خویش می لرزم و بر زوال تدریجی رؤیایی که به یکباره رنگِ کابوس گرفت، مویه می کنم.** ناسازوارترین مردم جهانیم! آمیزه ای دهشتناک و همهنگام مضحک از ناسازترین مؤلّفه ها. چگونه است که با وجودِ تناقض های سترگی که در جانمان نشسته است و هر کدامشان برای فروپاشاندنِ سراچه¬ی وجود کافی است، این همه سختْ جانی از خود نشان داده ایم و هنوز فرونپاشیده ایم؛ مثل پادشاهی که قریب به چهار دهه قبل هوای تازه...